Biuletyn Informacji Publicznej

 

 

Procedura ma zapewnić higieniczne warunki pobytu dzieci w szkole oraz chronić przed rozprzestrzenianiem się chorób zakaźnych pochodzenia pasożytniczego w placówce.

 

Procedura dotyczy postępowania w przypadku stwierdzenia chorób zakaźnych pochodzenia pasożytniczego w szkole.

 

 

 

 

Najczęściej szerzy się wśród dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Wesz głowowa bytuje na skórze owłosionej głowy i żywi się krwią. Samica wszy w ciągu miesiąca życia (średnia długość życia) składa około 300 jaj, które nazywamy gnidami, a za pomocą swoistej wydzieliny przytwierdza gnidy przy nasadzie włosów. Do zakażenia wszami dochodzi najczęściej przez kontakt bezpośredni lub pośrednio przez np. czapki grzebienie, szczotki, szaliki, frotki do włosów itp.

Postawą rozpoznania wszawicy jest stwierdzenie pasożytów lub gnid, które mogą przypominać łupież, jednakże w przeciwieństwie do łupieżu nie można ich łatwo zdjąć - właśnie dzięki wydzielinie, którą samica przytwierdza jaja do włosa.

Najczęściej w/w zmian należy szukać w okolicy potylicy, skroniowej oraz zausznej głowy. Bardzo istotnym objawem, który może nasuwać nam podejrzenie, że mamy do czynienia z wszawicą, jest częste drapanie się w głowę dziecka.

 

Zakaźna choroba skóry, którą powodują pasożyty, jakimi są świerzbowce. Skóra zostaje zaatakowana przez samicę świerzbowca, która wnika w głąb naskórka i tam składa swoje jaja. Gdy z jaj wyklują się larwy, a trwa to zwykle ok. trzech tygodni przemieszczają się one na powierzchnię skóry, a następnie dojrzewają. Wówczas w okolicach, w którychzagnieździły się larwy, pojawiają się zmiany skórne w postaci czerwonej i swędzącej wysypki. Świerzb najczęściej występuje na stopach, łokciach, kostkach na dłoniach, między palcami, w okolicach pępka, czasem w okolicach narządów płciowych.

Choroba przenoszona jest przez kontakt bezpośredni człowieka z człowiekiem – oznacza to, że zarazić możemy się nim przez podanie dłoni, przytulenie.

Najczęściej w walce ze świerzbem pomocna bywa farmakologia. Można stosować silne leki przeciwpasożytnicze – te jednak nie przez wszystkich są przyjmowane dobrze i u dzieci mogą wywoływać np. silne podrażnienie skóry. Łagodniejsza jest permetryna, np. w postaci kremu. Całe ciało od szyi w dół należy nasmarować kremem, po czym pozostawić na skórze przez co najmniej 24 godziny.

Świerzb, mimo swoich uciążliwych dolegliwości, jest na szczęście chorobą, którą dość łatwo się leczy.

 

Choroba pasożytnicza układu pokarmowego wywołana przez zakażenie owsikami. Owsiki są pasożytami żerującymi w organizmie człowieka i dające się łatwo zaobserwować w stolcach. Miejscem pobytu owsików w organizmie ludzkim jest głównie jelito grube, wyrostek robaczkowy oraz końcowy odcinek jelita cienkiego. Samica potrafi żyć do 4 tygodni, po których "wędruje" z jelita grubego w kierunku odbytu, aby tam złożyć jaja owsików.

Objawy - choroba atakuje w każdym wieku, choć nierzadko to dzieci są jej głównymi nosicielami. Objawia się silnym uczuciem swędzenia w okolicy odbytu, przeważnie w nocy, ze względu na to, iż samice owsików wędrują nocą, by złożyć jaja w okolicach odbytu. Pożywieniem owsików są treści pokarmowe znajdujące się w jelicie grubym i nierzadko to, co jemy ma decydujący wpływ na żywotność owsików. Właściwa dieta oraz wprowadzenie do niej określonych produktów np. czosnku może sparaliżować owsiki i umożliwić ich wydalenie, zanim jeszcze samica zdąży złożyć swoje jaja. Osoba zaatakowana przez owsika uskarża się na brak apetytu, rozdrażnienie przechodzące w nerwowość, odczuwanie silnych objawów niepokoju, w rzadszych przypadkach niedokrwistość. Charakterystycznym objawem owsicy jest zdenerwowanie objawiające się zgrzytaniem zębami, obgryzaniem paznokci. Innego rodzaju symptomem choroby, który może wystąpić jest ból głowy, bezsenność, ból brzucha połączony z nudnościami, ogólne osłabienie, podkrążone oczy. Charakterystyczne jest uporczywe swędzenie (zwłaszcza w nocy) w okolicy odbytu, a u dziewczynek - sromu i pochwy oraz zaczerwieniona skóra wokół odbytu. Charakterystyczny długi i wijący kształt nicieni barwy białej, który można zauważyć po zaśnięciu w okolicy pośladków lub w kale jest sposobem na szybkie zdiagnozowanie choroby.

Owsiki, a tym samym owsica jest chorobą „brudnych rąk”. Dlatego też tak ważnym jest utrzymanie higieny osobistej, a zwłaszcza częste mycie rąk.

Leczenie owsicy, czyli eliminowanie z organizmu ludzkiego owsików polega na zastosowaniu jednorazowej dawki pyrantelu oraz powtórzeniu jej po upływie dwóch tygodni. Innymi lekami stosowanymi do zwalczania owsików są: mebendazol i albendazol podawanymi w dawkach jednorazowych i powtarzalnych po jednym miesiącu.

Niezbędne jest przestrzegane higieny oraz częste sprzątanie pomieszczeń w domu. Jaja owsików w warunkach domowych mogą przeżyć do kilku tygodni, zwłaszcza przy zachowaniu odpowiedniej wilgotności i ciepłoty. Owsiki mogą znajdować się na zakażonej pościeli, bieliźnie, ręcznikach. Dbałość o czystość ograniczy ich żywotność, a domowników ochroni przed ich atakiem.

 

Choroba pasożytnicza wywołana przez glistę ludzką (Ascaris lumbricoides), która jest największym nicieniem pasożytującym w jelicie cienkim człowieka. W sytuacji dużego namnożenia się glisty w jelicie cienkim przechodzą do żołądka i podczas wymiotowania wychodzą przez jamę ustną. Mogą też przedostać się do dróg oddechowych. Dorosłe osobniki mogą osiągać długość 20 - 40 cm. Dojrzała glista ludzka żyje 6- 12 miesięcy. Gdy wydalone z kałem jaja dostaną się do gleby w warunkach odpowiedniej wilgotności, temperatury i dostępności tlenu odbywa się dalsze dojrzewanie larw do postaci inwazyjnej. Po połknięciu jaja inwazyjnego larwa glisty uwalnia się z otoczki jajowej i przedostaje się do naczyń krwionośnych i chłonnych, następnie wraz z prądem krwi, wędruje do wątroby do serca i do płuc. Z płuc larwa wędruje przez oskrzela i tchawicę do jamy ustnej, po czym przez przełyk i żołądek przechodzi ponownie do jelita cienkiego. Całkowity czas wędrówki trwa około 10 dni. W jelicie cienkim w ciągu 2- 3 miesięcy larwa glisty ludzkiej dorasta do postaci dojrzałej. Do zakażenia glistą ludzką dochodzi za pośrednictwem środowiska zewnętrznego (gleba, woda), przez spożycie niedokładnie umytych surowych warzyw i owoców, zabawę w piaskownicy i branie brudnych zabawek do ust, przy pracach w polu i ogrodzie, przez kontakt ze zwierzętami.

Pierwsze objawy zarażenia glistą mogą być różne, do często obserwowanych należą następujące dolegliwości: zawroty głowy, wzmożona pobudliwość nerwowa, nagłe ataki bólu brzucha i wymioty, rozstroje jelit (biegunki, zaparcia), zmiany skórne - świąd skóry, pokrzywki, wypryski, czasami drgawki, podwyższona temperatura, zapalenie spojówek, napady astmy oskrzelowej.

W późniejszym okresie zarażenia glistami chorzy doświadczają: nieprzyjemnych odczuć pod skórą, ślinotoku, spadek apetytu, ból głowy, nocne ataki lęku. Podczas licznej inwazji glistą ludzką następuje:zgrzytanie zębów, zapalenie oskrzeli, duszności astmatyczne, niedokrwistość, infekcje dróg oddechowych. Rozpoznanie glistnicy jest często przypadkowe – poprzez zauważenie glisty w kale chorego lub zwymiotowanej treści pokarmowej.

Aby zapobiegać glistnicy należy przestrzegać podstawowych zasad higieny osobistej i żywienia, myjąc jarzyny i owoce przeznaczone do spożycia, poprzez picie przegotowanej wody, ucząc dzieci, aby myły ręce przed jedzeniem, po każdej zabawie, gdzie była styczność z glebą oraz po skorzystaniu z toalety, odrobaczanie domowych zwierząt.

 

Pamiętaj! Jeśli Twoje dziecko ma objawy wskazujące na obecność pasożyta w organizmie skontaktuj się z lekarzem. Niezbędne jest badanie kału oraz leczenie farmakologiczne.

Najczęściej wykorzystuje się do tego preparaty zawierające pyrantel lub bendazole.

Bez obaw informuj o każdej chorobie dziecka dyrektora lub wychowawców z grupy.

 

 

 

*Permetryna to organiczny związek chemiczny zaliczany do insektycydów trzeciej generacji. Należy do grupy syntetycznych pyretroidów. Jest to związek silnie trujący dla owadów - działa w sposób kontaktowy. Mało szkodliwa dla ludzi, słabo wchłaniana przez skórę ludzką, dzięki czemu jest stosowana jako środek zwalczający wszy. Permetryna zabija przede wszystkim dorosłe osobniki wszy oraz młode larwy.

Preparat wykazuje bardzo wysoką skuteczność przy zwalczaniu świerzbowców oraz _wszelkich innych odmian roztoczy pasożytniczych. Zabija także wszy odzieżowe, _wszy zwierzęce, wszoły, pchły, pluskwy oraz inne owady i ektopasożyty (m.in. _karaluchy, mole, pajęczaki i inne).